Shivgad (Dajipur), Sarjekot, Padmagad, Sindhudurga, Rajkot (Malvan) Bhagvantgad (Chindar)

प्रवासाचा वेळ कमी व्हावा आणि दुर्गभ्रमंतीसाठी जास्तीत जास्त वेळ मिळावा या हेतूने.. रात्री निघण्याचे ठरले.. रिशीअन्नाची ह्युंदाई असेंट तयारच होती.. वाईला नेव्हिगेटर विशालला उचलून.. कोल्हापूर कडे रवाना झालो..  ST  स्थानकावर पहाटेच्या टायमाचा एक झोप घालविणारा ब्रेक घेतला.. चहा-पोहे यांची फर्माइश केली.. एका नगास प्रत्येकी दोन कप चहा हा असा थेट आतड्यात उतरल्यानंतर.. आतील माणूस अजून जिवंत असल्याची खात्री पटली.. आणि या स्थानकास दिलेल्या जुन्या भेटी आठवल्या.. पन्हाळा-विशाळगड.. तारकर्ली.. आंबोली.. आणि दक्षिण कोकणातील सर्व भटकंतीचा राजमार्ग.. हा कोल्हापूर स्थानकावरून जात असल्याने.. इथला ब्रेक अनिवार्य आहे.. राधानगरीच्या दिशेने निघालो.. रंकाळा तलावाच्या डावीकडे राधानगरीचा रस्ता आहे.. पण चुकून सरळ गेलो आणि एक मोटोक्रॉस चा track नशिबी आला.. धिम्याने गाडी रेटीत.. रंकाळ्याला उजवी प्रदक्षिणा मारीत.. राधानगरीकडे मार्गस्थ झालो..

पहाटेच्या टायमाला राधानगरी अभयारण्यात काही प्राणी वगैरे दिसतात का ते पाहण्यासाठी डोळे ताणून जागा राहिलो पण.. नशिबात वन्यप्राणी दर्शन काही लिहिलेलं नव्हतं.. राधानगरी सोडून दाजीपुरच्या गाडीवाटेकडे निघालो आणि या अभयारण्यात प्रवेश केला.. इथे शिवगड नावाचा किल्ला असल्याचे कुठेतरी वाचले होते.. त्यामुळे शिवगडाचा शोध सुरु झाला.. वाटेत ओलवण गावाच्या अलीकडे एक डोंगर हुबेहूब किल्ल्यासारखा दिसत होता.. म्हटलं हा असेल शिवगड पण.. तिथेही घोर निराशा.. ओलवण गावातून उजवीकडे एक रस्ता दाजीपुर अभयारण्यात जातो.. इथे गगनगिरी महाराजांच्या आश्रमाजवळून शिवगडाची वाट जाते.. ओलवण गावातून उजवीकडे वळालो आणि पुढे गगनगिरी महाराजांच्या आश्रमाचा एक बोर्ड दिसला तिथून कच्च्या रस्त्याने डावीकडे निघालो.. थोडं एक चढावानंतर आश्रम दिसला पण भक्ताविना सुना पडलेला आश्रम.. ना साधक.. ना गुरुदेव.. असा निर्मनुष्य आश्रम.. त्याच्या गेटवर एक भलं मोठं कुलूप.. शेजारी एक गाडीरस्ता उजवीकडे जाताना दिसला.. ही दाजीपूर च्या जंगलातली गाडीवाट.. फोरेस्टाच्या परवानगीने इथे गाडीसह आत जाता येते.. इथे डावीकडे एक कच्चा रस्ता आश्रमाला वळसा मारत निघाल्याचे दिसले.. मग तिकडे निघालो.. जेमतेम ५० फुट गेलो असू.. तेवढ्यात इतका वेळ झोप काढणारा गंपू ओरडला.. गवारेडा..  गवारेडा.. त्याची नजर समोरच्या धूळमाखल्या रस्त्यावर पडली आणि त्याला १५-२० गव्यांचे ठसे दिसले तसा इतका वेळ मुग गिळून बसलेला गंपू बोलता झाला.. गवा दिसल्याचा गवगवा होताच काही उत्साही मंडळी गाडीतून उतरली आणि गव्यांच्या मागावर गेली.. आणि १५-२० मिनिटात हात हलवत परत आली.. पण सोबत शिवगडाबद्दल ब्रेकिंग न्यूज घेवून आली.. पुढे खरा गगनगिरी महाराजांचा आश्रम आहे.. तिथून गडाची वाट आहे.. असे समजले.. मग तिकडे कुणी वाटाड्या मिळतो का ते पाहण्यास निघालो..! ओबडखाबड रस्ते आणि दुबाजूस जंगल असा प्रवास सुरु झाला.. दहा मिनिटातच आश्रमाजवळ पोहोचलो.. तर इथेही कुणीच नव्हतं.. चार-दोन भगिनी जनावरांना चारा देण्याचे काम करीत होत्या.. पण कुणी बोलायलाच तयार नाही.. हे पाहील्यावर.. शिवगडाचा बेत तातडीने रद्द करण्यात आला.. ‘देअर इज ऑलवेज नेक्स्ट टाईम’ असे म्हणून अचानक ठरलेला हा भटकंतीचा बेत बासनात गुंडाळून पुन्हा ओलवणफाट्याव येवून पोहोचलो.. इथे आलो आणि अन्नाला कडाडून भूक लागली.. तेंव्हा २-२ वडापाव आणि तेवढेच कोकम सरबत असा दुहेरी मारा करून अन्नाचा जठराग्नी शमविण्यात आला.. साधारण ९ वाजले असावेत.. तशी कणकवली जाण्याची लगबग केली आणि अन्नाने स्टार्टर मारला.. पुढे दाजीपुर च्या जलाशयाचा एक सुंदर view आहे.. तिथे गंपूने डबा–बाटली ब्रेकची सूचना केली आणि तुंबलेल्या पोट्ट्यांनी ती तातडीने मान्य केली.. भर उन्हाळ्यातला हा दाजीपूरच्या जलाशयाचा गुड मॉर्निंग नजारा अगदी सुखद होता.. इथे १५ मिनिटे ब्रेक घेवून पुन्हा अन्नाने कणकवली कडे कारगाडी हाकण्यास सुरुवात केली.. तशी एक डुलकी काढली..       

गाडीजवळ rapid fire कोपरासभा घेतली.. राजकोट पाहून जेवण करूयात असे सांगितले.. पण अन्नाने नकारार्थी मान डोलावली.. यंदा त्याचा निर्धार पक्का होता.. शेवटी अन्नाला नाराज करून कसं चालणार होतं.. अन्नाने जेवणाच्या हॉटेल ची अप टू डेट माहिती काढून ठेवली होती.. मालवण बाजारपेठेतील.. हॉटेल चैतन्य तिकडे निघालो.. ह्या हॉटेलच्या शोधात.. अनायसे मालवण दर्शन घडले.. पण हॉटेल काही सापडेना.. पण एका माणसाला या हॉटेलचे नाव सांगितले आणि तो म्हणाला ते बाजारपेठेत आहे.. त्यामुळे हे उपहारगृह खरंच अस्तित्वात आहे याची खात्री पटली.. तब्बल ४० मिनिटांच्या गुगल मालवण सर्च मोहिमेनंतर एकदाचं हॉटेल चैतन्य सापडलं.. तिथे अडचणीत एका दुकानासमोर लाजवंती उभी करून एकदाचं हॉटेलात शिरलो.. भुकेने कावलेला अन्ना.. सुरमयी थाळीवर तुटून पडला.. मी मेनुकार्ड चाळलं.. आणि तिथे आमरस या मेनू समोर.. रेट सिझनल.. असे लिहिल्याचे पाहून आश्चर्य वाटले.. आणि आमरसाची वाटी केवढ्याला अशी मालकांना विचारणा केली.. मालक बहुदा बिझी असावेत.. कारण माझ्या प्रश्नाने त्यांच्या चेहऱ्यावरची माशीदेखिल हलली नाही.. म्हणून पुन्हा विचारलं.. आमरस वाटी केवढ्याला.. ७० रु..!! एखादं झुरळ झटकावं तसा माझा प्रश्न मालकांनी निर्विकारपणे लिलया झटकला.. सत्तर रुपये..!!! पायाखालची जमीन सरकली.. १०० मिली लिटर रस ७० रुपयाला.. विचार आला खडसावून विचारावं त्याला.. पळीभर आमरसाचे खूप जास्तच लावलेत.. म्हणून.. स्थानिकांशी पंगा घ्यायचा नाही हे सह्याद्रीने शिकवले.. म्हणून मालकाला मुआफ करून टाकले.. आणि महागड्या आमरसावर फुली मारली.. तिकडे पल्याड बसलेली पारिवारिक मंडळी वाट्यावर वाट्या संपवत होती.. आणि आम्ही वाटीभर उसळीचा भुरका मारीत होतो.. वाटलं या मुस्कटदाबीचा निषेध नोंदवावा.. पण सैनिकांचे डायलॉग मनातल्या मनात.. अन्ना मात्र सुरमई थाळी आणि घडाभर सोलकढी पिऊन तृप्त झाल्यासारखा वाटला.. अन्ना सेटल झाल्याचे पाहून.. पुढचा बेत सांगितला.. डेस्टीनेशन पद्मगड..

एखाद्या चौकीसारखा बांधलेला हा छोटेखानी किल्ला.. महाकाय सिंधुदुर्गासमोर टिचभर वाटणारा पण तसाच बलाढ्य देखिल.. एखाद्या ढालीसारखा.. सिंधुदुर्गाच्या रक्षणासाठी सदैव तत्पर.. एक पहारेकरी.. तटबंदीच्या ढासळलेल्या दगडांवर चढून तटावर आलो.. आणि पद्मगडाचा आटोपशीर पसारा दिसू लागला मध्यभागी महापुरुषाचे मंदिर.. शेजारी पाण्याचे टाके.. डावीकडे तटबंदीमधून डोकावत.. सिंधुदुर्गाकडे टक लावून पाहणारा.. एक दरवाजा.. आत पाहताना आणखी एक गोष्ट लक्षात आली.. इथे सगळीकडे झुरमुळ्या आणि पताकाच पताका लावल्या होत्या.. हेही नसे थोडके म्हणून की काय.. मुख्य दरवाजा पूर्णपणे झाकणारा एक भव्य फ्लेक्स लावण्यात आला होता.. मघाशी मिसेस spiderman यांच्या कडे पद्मगडाची चौकशी केली तेंव्हा त्या म्हणाल्या होत्या.. दादा.. काल आला असता तर गडावर जेवण मिळालं असता.. महापुरुषाचा उत्सव होता गडावर.. ३ दिवस रोज अन्नदान सुरु होतं.. अन्नापासून हि अन्नदानाची बातमी जाणीवपूर्वक लपविण्यात आली होती.. काय सांगावं त्याला हि न्यूज द्यायची आणि त्याचा जठराग्नी पुन्हा भडकायचा.. असो.. फ्लेक्स मुळे गडाच्या मूळ दरवाजा झाकल्याने मंडळी नाराज झाली.. कलरफुल दरवाजातून सिंधुदुर्गाचे एक छायाचित्र घेवून महापुरुषाचे आशीर्वाद घेतले आणि पुन्हा किनारी येवून पोहोचलो.. मि. इंडिया पल्याड मंदिराजवळ जाऊन बसला होता.. मग त्याला हाका मारून.. अल्याड बोलावले.. अंगात संचारल्यासारखे ते निघाले बेधडक.. लाटांना नं जुमानता.. दोन वल्हे.. कैक लाटा.. सोसाट्याचा वारा आणि त्यांना न जुमानणारे मि. इंडिया आणि सिंदबाद नावाडी.. यंदा ते पुळणीच्या सरळ रेषेत निघाले होते.. पाण्यातून बाहेर डोकावणाऱ्या खडकातून अलीकडे येणाऱ्या लाटांच्या प्रवाहाचा अचूक उपयोग करीत.. ते दहा मिनिटात अल्याड पोहोचले.. येताना आलेला लाटांचा अनुभव ताजा असल्याने.. युवराज सुयोग सातारेवले ‘१ लाखाचा’ कॅमेरा आणि तेवढाच लाखमोलाचा जीव पणास लावून तरीत बसले.. दहा मिनिटांचा थरार सुरु झाला.. यंदा वाऱ्याचा दंगा अगदी शिगेला पोहोचला होता.. या दहा मिनिटांच्या प्रवासात कमीत कमी २५ वेळा हि तरी आता पलटी खाणार असे वाटून गेले.. पण मि. इंडिया आणि मि. सिंदबाद यांनी युवराज आणि मंडळीना किनारी सुखरूप पोहोचवलं आणि मि. इंडियाला बिदागी आणि अनेक धन्यवाद देवून सिंधुदुर्ग कडे निघालो..