भगवंतगड आणि कावा-मसुरे दरम्यान असलेल्या कालवल खाडीतून ये-जा करण्यासाठी हि तरी (बोट) सेवा सुरु असते.. चक्क १२ रुपयात एकदम अफलातून असा स्वदेस स्टाईल प्रवास.. तरीत बसलो आणि नावाड्याने तरी पुढे हाकली.. ओहोटीची सुरुवात झाली होती.. नावाड्याने बांबू पाण्यात रुतवताच तरी पुढे सरकू लागली.. मध्ये काही-काही ठिकाणी पाण्याचा तळ अगदी स्वच्छ दिसतो.. अगदी गुडघाभर खोली असावी.. स्थानिकांच्या म्हणण्यानुसार.. चिंदर ते कावा-मसुरे हे अन्तर ओहोटीला चालत पाण्यातून पार करता येते.. पण वाळू उपशामुळे खाडीत ठिकठिकाणी खोल खड्डे पडले आहेत.. त्यामुळे माहिती नसल्यास हे धाडस जीवावर बेतू शकते.. पण एखादा स्थानिक वाटाड्या मिळाल्यास खाडी क्रॉंसिंगचा थरार अनुभवायला काहीच हरकत नाही.. दहा-पंधरा मिनिटांच्या या जादुई प्रवास करून ‘कावा’ गावच्या किनारी पोहोचलो.. ओहोटी असल्याने.. तरी अलीकडेच थांबवण्यात आली.. मग गुडघाभर पाण्यातून चालत ‘कावा’ किनाऱ्याकडे निघालो.. कावा हे  मसुरे गावाजवळील (भरतगडाच्या पायथ्याचे) एक २०-३० वस्तीचे गाव.. किनाऱ्यावरून पुन्हा नारळाच्या झावळ्यांच्या गर्द सावलीतून वाट काढीत डांबरी रस्त्यावर येवून पोहोचलो.. इथून डावीकडे साधारण दिड-दोन किमी अंतरावर मसूरे गाव आहे..आणि या गावाला खेटून असलेल्या डोंगरावर भरतगड बांधला आहे.. दुपारच्या उन्हात पावले टाकू लागलो.. वाटेत आणखी एक वाटाड्या माहिती देवू लागला.. पुढे एक टेलिफोन टॉवर आहे त्याच्या शेजारून जाणारी वाट भरतगडावर जाते.. मग कावा मसुरे गावातून चालत टेलिफोन टॉवर पाशी येवून पोहोचलो इथून डांबरी रस्ता सोडून उजवीकडे पायवाटेने पुढे निघालो आणि भरतगडाचा डोंगर दिसू लागला.. वेडीवाकडी पायवाट जशी जाते.. तसे वर जावू लागलो आणि एका तटबंदीशी येवून पोहोचलो..  पुढे गेलो तर एक खंदकाची रचना आणि पुढे एक चौकट नसलेला दरवाजा नजरेस पडला..

निवतीच्या स्थानकावर तंबू लावला.. तेवढ्यात ST महामंडळ एक मुक्कामी लाल डबा घेवून स्थानकावर हजर झालं.. डायवर आणि कंडक्टर.. ST उभी करून एका बाजावर आडवे झाले.. त्यातले कंडक्टर दिलखुलासपणे निवतीचा इतिहास सांगू लागले.. दोन वाक्यानंतर प्रत्येकी एक अस्सल मालवणी शिवी आणि मग पुन्हा दोन वाक्य.. अशी इतिहासाची अनोखी सफर सुरु झाली.. या गडावर दस्तुरखुद्द महाराज स्वतः येवून गेल्याचे कंडक्टर काकांनी सांगितले.. खांदेरी पासून ते थेट तेरेखोल पर्यंत असलेली ही जलदुर्ग/ समुद्र किनारी असलेल्या दुर्गांची मलिका म्हणजे शिवरायांच्या दूरदृष्टीचे एक ज्वलंत उदाहरण आहे.. निवती किल्ल्याच्या तशी इतिहासाबद्दल फारशी माहिती उपलब्ध नाही पण वेंगुर्ला ते मालवण या सागरी मार्गाचा हा एक खंदा पहारेकरी आहे..

उजवीकडे काही वसती दिसू लागली.. तिकडे निघालो तर.. एक तुर्रेबाज रुबाबदार मिशीवाले वयस्क काका आमच्याकडे येताना दिसले.. त्यांना विचारलं सिद्धगड कुठाय.. मग डावीकडे.. दिसणाऱ्या झाडीत सिद्धगडाची वाट आहे असे त्यांनी सांगितले.. उजव्या अंगाने जावा म्हणजे वाट गावल.. असं सांगण्यास ते विसरले नाही.. गडावर भैरुबाचं ठानं आहे.. जरा इथे पावित्र्य राखा.. असा मोलाचा सल्ला देवून गाववाले निघून गेले.. त्यांचे आभार मानून सिद्धगडाकडे निघालो.. इथे वाटेत एक टॉवर दिसतो.. त्याच्या उजवीकडून निघालो.. पायवाटेने गच्च झाडीत घुसलो आणि समोर दगडाची रास दिसतात हिच सिद्धगडाची तटबंदी आणि मुख्य दरवाजा असे जाहीर करण्यात आले.. दगडांच्या राशीवर चढून गडावर प्रवेश केला.. थोडं पुढे जाताच.. इमारतीचे भग्नावशेष आणि भरभक्कम चिऱ्याच्या बांधणीचे चौथरे दिसतात.. आपण पायवाट वळेल तसं निघायचं.. एक-एक तट ओलांडत गडाचे अंतरंग उलगडू  लागले.. थोडं पुढे गेल्यावर.. एक साधारण दोन पुरुष (२०-२५ फुट) खोल असं आयताकृती बांधीव पाण्याचं टाके आहे.. आत वाढलेल्या झाडांनी टाक्याच्या भिंतीना भेगा पडल्या आहेत.. त्यामुळे तलाव कोरडाठन्न आहे.. आणखी पुढे निघालो .. पाचोळ्याची इथे जंगी सभाच भरली होती.. चालताना होणारा पाचोळ्याचा आवाज सोडला तर बाकी इथे भयाण शांतता होती.. थोडं पुढे जाताच.. चार खांब आणि मध्ये एक घुमटी नजरेस पडली.. हि भैरोबाची घुमटी..! बस्स.. गंपू खुश झाला.. त्याला इथे फ्रेम च फ्रेम दिसू लागल्या.. बुटाडे काढून भैरोबाच्या पायी नतमस्तक झालो आणि इथल्या चौथऱ्यावर चार क्षण विसावा घेतला.. आणि देवाला म्हटलं अशीच किरपा राहू दे रे बाबा आमच्यावर.. पठारावरून दिसणाऱ्या दाट झाडीत निमुळत्या होत जाणाऱ्या डोंगरावर सिद्धगडाचे बांधकाम केले आहे.. दाट झाडीमुळे पटकन गड ओळखू येत नाही.. पण हा एक किल्ला आहे हे नक्की.. भैरोबाचे मंदिर मात्र फार जुने असण्याची शक्यता आहे.. अशीच एक घुमटी महाबळेश्वर ते ढवळ्या घाटात दिसते..